เสียงสะท้อนจากโรงเรียนทั่วไทย

เรื่องนี้จะไม่พูดก็ไม่ได้ พราะเขาปิดกันให้แซดครับ คือไปไหนมาไหนเจอหน้าพี่น้องชาวโรงเรียนเป็นอันบ่นให้ฟังกันเลยทีเดียว จะเรื่องอะไรล่ะ! ก็สุดยอดโปรแกรมแห่งศตวรรษล่าสุดของกระทรวงศึกษาธิการ SMIS อันลือลั่นสนั่นทุ่ง ไปที่ไหนวงแตกที่นั่นเลยเชียว

สารพันนับร้อยกระทู้ในบอร์ด สพฐ. ต่างก็สรรเสริญเยินยอ สดุดีบรรพบุรุษของผู้คิดโครงการนี้ขึ้นกันยกใหญ่ทีเดียว ชนิดเล่าให้ฟังกันสามเดือนไม่มีซ้ำ ด้วยความสามารถอันล้นเหลือของโปรแกรมนี้ ที่ยังไม่มีบทสรุป เป็นเบต้าของเบต้าที่ไม่มีคำอธิบายของโปรแกรมเมอร์ แต่เหล่าผู้ได้ใช้งาน  และได้สัมผัส ต่างก็ขุดคุ้ยความสามารถของโปรแกรมออกมาตีแผ่ หาวิธีการแก้ไขปัญหากันยกใหญ่ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่หน้าที่ ปี 2549 นี่ต้องตกรางวัลโบนัสให้คนละหกเดือน ในฐานะที่ทำงานเกินเลยหน้าที่ของตน แล้วยึดคืนเสียคนละห้าเดือนครึ่ง เพราะไม่ไปสอนหนังสือมัวแต่มาบ้ากับโปรแกรมห่วยๆ นี้ไม่รู้จักวาง

ก็พึ่งเคยพบเคยเห็นนี่แหละครับ โปรแกรมที่ไม่เคยผ่านการทดลองใช้งาน มีการลงทุนนับสิบล้านบาทได้ตัวโปรแกรมเบต้า มาจัดอบรมบังคับให้โรงเรียนทั่วประเทศกรอกข้อมูลซ้ำๆ ซากๆ หลายคนคงเคยได้ยินชื่อกันมาแล้ว AIS, ONPEC, EIS, TERM, STUDENT ทั้งหมดนี้บางตัวก็ทำงานได้ดีระดับหนึ่ง บางตัวก็ไม่สามารถทำงานได้จริงสมดังคำร่ำลือ ล้มลุกคลุกคลาน อัพเดทกันเป็นรายสัปดาห์ รายเดือน และค่อยๆ มลายหายไป โปรแกรมเหล่านี้มีที่มาที่ไปแตกต่างกัน ใช้ฐานข้อมูลคนละพรรค คนละพวก และไม่ค่อยสมานสามัคคีกันเลย คือ ถ่ายโอนข้อมูลกันไม่ได้ ทั้งๆ ที่มาจากกระทรวงเดียวกันแต่อยู่คนละชั้นของตึก

แต่ทั้งหมดนั้น ก็ยังไม่แสบเท่าโปรแกรมใหม่ล่าสุดนี่เลยครับ เพราะอะไรหรือ? โอ๊ว! จอร์จ... พระเจ้ามันช่างไม่น่าเชื่อเลย... จริงๆ นะป้าออเดร... ลองฟังเหตุผลนี้ดูซิ

• มันติดตั้งบนระบบปฏิบัติการเดิมๆ ไม่ได้เลย (Windows 98/ME) ต้องใหม่ล่าสุด Windows 2000 หรือ XP ถ้าจะให้ดีต้องเครื่องระดับเซิร์ฟเวอร์ Windows 2003 ว้าว! นี่ครูใหญ่ต้องไปปรึกษาท่านเจ้าอาวาสเพื่อทำกองผ้าป่าทอดหาเงินซื้อเครื่องใหม่อีกแล้วล่ะซิเนี่ย (ก็ทั้งโรงเรียนมีอยู่ 3 เครื่องที่พอใช้ได้ เหลือมาจากสมัยอดีตรัฐมนตรีศึกษาชื่อ สุขวิช ท่านให้มา) จะทำอย่างไรดี จะอบรมการใช้งานแล้ว ยกเครื่องไปที่เขตก็ใช้ไม่ได้ สุดท้ายต้องให้ครูใหญ่ผู้มีวิสัยทัศน์ไกลด้านไอซีที เพราะเป็นสมาชิกบัตรอีออนไปผ่อนมาก่อนจะได้ไม่ขายหน้าเขา แล้วค่อยทอดผ้าป่ามาคืนนะท่านนะ
• การป้อนข้อมูลสุดยากเย็น ที่อ่านพบจากกระทู้แล้วก็ให้ปลง แต่ก็ปลื้มกับความมานะพยายามของเพื่อนๆ นักเรียนเยอะ ข้อมูลแยะ ก็อยากป้อนข้อมูลได้พร้อมๆ กันหลายๆ เครื่องเพื่อให้เสร็จทันเวลา เริ่มต้นลองที่จำนวน 30 เครื่อง แฮงค์ครับ หยุดการทำงานพร้อมหน้าพร้อมตาเวลาจัดเก็บข้อมูล ก็ลดเครื่องลงเหลือ 20 - 10 - 5 และสุดท้ายเครื่องเดียว ก็ยังเกิดอาการเมาหมัดเหมือนเดิม ถามใครก็ตอบไม่ได้ เขาว่าให้ลงบนเครื่องเซิร์ฟเวอร์ก็ลองมันหมดแล้ว (นี่โชคดีที่ปัญหานี้อยู่กับโรงเรียนที่มีบุคลากรพร้อมกับการแก้ไข แล้วถ้าโรงเรียนเล็กๆ ที่เหนื่อยหนักกับการลากเมาส์จะเกิดอะไรขึ้นหนอ?)

ปัญหาจากโปรแกรมนี้ยังไม่มีบทสรุปนะครับ... คนที่เกี่ยวข้องก็เงียบ ไม่เห็นชี้แจงหาทางแก้ปัญหาให้ครู ผมสงสารนักเรียนที่ขาดแคลนครูอยู่แล้ว ก็ต้องยิ่งขาดแคลนหนักเข้าไปอีก เมื่อครูต้องไปสาละวนกับงานนอกเหนือหน้าที่มากเข้าไปอีก ถ้ามันยากเย็นนัก ก็ให้เขากรอกในโปรแกรมสำนักงานธรรมดาอย่างพวก Speadsheet จะค่ายไหนก็ได้ เจ้าของเรื่อง เจ้าของงานก็ไปหาทางอิมพอร์ตเข้าสุดยอดโปรแกรมนี่เองก็แล้วกัน เท่านี้ครูก็จะมีเวลาไปสอนให้ความรู้กับนักเรียนแล้วล่ะครับ

ข่าวในแวดวงการศึกษาอีกข่าวหนึ่ง ก็คือ การยกเลิกการแยกแผนการเรียนสายวิทย์ - สายศิลป์ ก็มีทั้งผู้ที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย ในมุมมองของผม (ซึ่งอาจจะถูกหรือผิดก็ได้... โปรดใช้วิจารณญาณของท่านเอง) มองว่า การไม่แยกสาย จะทำให้ทั้งโรงเรียนและนักเรียนลำบากในการจัดการเรียนการสอนแน่ ในสถานการณ์ของการขาดแคลนครูผู้สอน ถ้าเราไม่แยกแผนเลยให้ทุกๆ คนเรียนเหมือนกันทั้งหมดนั่นหมายความว่า ทุกคนต้องเรียนคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ (เคมี-ชีวะ-ฟิสิกส์) เหมือนกัน ครูมีน้อยในสาขาเหล่านี้ จะทำอย่างไรกับคาบเรียนที่เพิ่มขึ้น นักเรียนที่ไม่สันทัดในการคำนวณเลย จะไปรอดไหมกับการเรียนแบบนี้ และที่สำคัญ ทาง มหาวิทยาลัยคิดอย่างไรกับการรับนิสิต-นักศึกษาในสาขาต่างๆ มันไม่ใช่เรื่องที่คิดจะทำง่ายๆ เหมือนขายหวยบนดินนะครับ...

แม้จะไม่แยกว่าเป็น สายวิทย์ - สายศิลป์ แต่การจัดการเรียนเพื่อตอบสนองความต้องการของผู้เรียน ก็จะต้องดำเนินการในเชิงแยกอยู่แล้ว โดยการจัดกลุ่มการลงทะเบียนให้กับผู้เรียนที่อยากเน้นเรียนทางด้านวิทย์-คณิตมาก และกลุ่มที่อยากเรียนทางด้านภาษามากกว่า (เอ้ามันก็มาทำนองเดียวกันอีกนั่นแหละ) เพียงแต่เปิดโอกาสให้ผู้เรียนได้เลือกเอง ตามความสนใจในกรอบที่เขาพอจะเรียนได้จนจบ สามารถไปศึกษาต่อได้

การประกาศนโยบายอะไรออกมามัน ต้องคิดวิธีการดำเนินการว่าจะเป็นไปได้แค่ไหน อย่างไรก่อน ค่อยประกาศก็ไม่สาย ส่วนกลุ่มที่ นายว่า ขี้ข้าพลอย ก็ลองออกมาเสนอแนวทางการจัดการหน่อยซิ เอาให้ชัดเจนปฏิบัติได้ คิดถึงโรงเรียนที่มีนักเรียนเยอะๆ แต่ขาดครูสายหลักด้วย อย่าไปเที่ยวอ้างเอาข้อมูลกับโรงเรียนที่มีนักเรียนเพียง 100-200 คนมาเป็นตัวอย่างนะ เอาแบบโรงเรียนที่ผมทำงานนี่ก็ได้ไม่มากไม่น้อย 16 ห้องเรียนๆ ละ 55 คนก็พอ เพราะตอนนี้ผมมืดแปดด้านว่า จะทำอย่างไรอยู่เหมือนกันที่จะปรับกลุ่มหลัง 6 ห้องเรียนมาเรียนเหมือนกลุ่มแรก

ครูมนตรี โคตรคันทา
บันทึกไว้เมื่อ : 29 มิถุนายน 2548