สุนทรพจน์ ของ เซเวอร์น ซูซูกิ (Severn Cullis – Suzuki) เด็กหญิงอายุ 12 ปี ตัวแทนจาก ECO องค์กรเด็กพิทักษ์สิ่งแวดล้อม ในการประชุม United Nation Conference On Environment and Development : 3-14 June, 1992

สวัสดีค่ะ ดิฉัน เซเวอร์น ซูซูกิ ตัวแทนจาก ECO องค์กรเด็กพิทักษ์สิ่งแวดล้อม เราคือกลุ่มเด็กอายุ 12-13 ปี ที่พยายามจะสร้างความแตกต่าง เวเนสซ่า ซัทตี้, มอร์แกน ไกส์เลอร์, มิเชล เควก และตัวดิฉัน เราทุ่มเงินทั้งหมดของเราเพื่อมาที่นี่ด้วยตัวเอง นั่งเครื่องบินมากว่า 5,000 ไมล์ เพื่อมาบอกว่า พวกคุณควรเปลี่ยนแนวทางที่เป็นอยู่ ที่ฉันขึ้นมาพูดวันนี้ ฉันไม่ได้ต้องการผลประโยชน์กับตัวฉันทั้งสิ้น ฉันจะมาต่อสู้เพื่ออนาคตของดิฉัน

การสูญเสียอนาคต มันไม่เหมือนกับการแพ้การเลือกตั้ง หรือการเสียหุ้นบางจุดในตลาดหุ้น ฉันมาพูดที่นี่ก็เพื่อลูกหลานรุ่นต่อๆ ไปของพวกเรา ฉันมาที่นี่เพื่อพูดแทนเด็กๆ ที่ยากลำบากทั่วโลกที่ต้องร้องไห้โหยหวนและเจ็บปวด ฉันมาพูดแทนสัตว์จำนวนนับไม่ถ้วนทั่วโลกที่ตายไป เพราะพวกมันไม่มีที่จะให้ไปแล้ว

ฉันกลัวที่จะออกไปสู้กับพระอาทิตย์แล้วตอน นี้ เพราะว่ามันมีช่องโหว่ในชั้นโอโซนของเรา ฉันกลัวที่จะสูดอากาศ เพราะฉันไม่รู้ว่ามันมีสารเคมีอะไรปนอยู่บ้าง ฉันเคยไปตกปลาที่รัฐแวนคูเวอร์ บ้านของฉันกับพ่อ จนกระทั่งไม่กี่ปีมานี้ เราเจอปลาที่เต็มไปด้วยโรคมะเร็งนานาชนิด และตอนนี้เราต่างก็รู้ว่า ทั้งสัตว์และพืชต่างๆ กำลังจะสูญพันธุ์ ไปทุกๆ วันและกำลังจะสูญหายไปตลอดกาล

ตลอดชีวิตของฉัน ฉันใฝ่ฝันอยากจะเห็นฝูงสัตว์ป่าจำนวนมหึมา ป่าไม้และป่าดงดิบ ที่เต็มไปด้วยนกและผีเสื้อ แต่ตอนนี้ฉันสงสัยว่า พวกมันจะอยู่ถึงให้ลูกหลานของฉันได้เห็นหรือไม่ พวกคุณเคยต้องกลุ้มใจกับเรื่องพวกนี้ตอนอายุเท่าฉันบ้างไหม? ทั้งหมดกำลังเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเรา แต่เรากลับทำราวกับว่า เรามีเวลาเหลือเฟือที่จะหาทางแก้ไขได้ทัน

ฉันเป็นเพียงแค่เด็ก และฉันไม่มีทางแก้ไขได้ทุกๆ สิ่งหรอก แต่ฉันก็อยากให้พวกคุณรู้ว่า พวกคุณก็ไม่มีเหมือนกันนั่นแหละ พวกคุณไม่รู้วิธีซ่อมช่องโหว่ในชั้นโอโซนของเรา พวกคุณไม่รู้วิธีพาปลาแซลมอนออกจากน้ำเน่า พวกคุณไม่รู้วิธีชุบชีวิตสัตว์ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว และพวกคุณไม่สามารถชุบชีวิตผืนป่าที่เคยอุดมสมบูรณ์ ซี่งตอนนี้ได้กลายเป็นทะเลทรายไปแล้ว ถ้าพวกคุณไม่รู้วิธีซ่อมมัน ก็ได้โปรดหยุดทำลายมันเถิด

ณ ตอนนี้ คุณคือตัวแทนของรัฐบาลประเทศคุณ นักธุรกิจ ผู้จัดการ นักข่าว นักการเมือง แต่จริงๆ แล้วพ่อและแม่ของคุณ พี่น้องของคุณ ลุงป้าน้าอาของคุณ และพวกคุณทั้งหลายเองก็คือ ลูก ทั้งนั้น

ฉันเป็นเพียงแค่เด็ก แต่ฉันรู้ว่าพวกเราคือครอบครัวใหญ่ถึง 5 พันล้านชีวิต แต่ที่จริงแล้วเรามีถึง 30 ล้านสายพันธุ์ต่างหาก พรมแดนและรัฐบาลไม่มีทางแบ่งแยกเราได้ ฉันเป็นเพียงแค่เด็ก ที่รู้ว่าเรากำลังเผชิญกับสิ่งนี้ร่วมกัน และเราควรเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เพื่อเป้าหมายเดียวกัน

ตอนฉันโกรธ ฉันก็ยังตาไม่บอด และถึงฉันจะกลัว ฉันก็ไม่เกรงกลัวที่จะบอกให้โลกรู้ว่าฉันรู้สึกอย่างไร ในประเทศของฉัน เราสร้างทางเลือกเยอะเกินไป เราซื้อแล้วก็ทิ้ง เราซื้อแล้วก็ทิ้ง และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ เราไม่แบ่งปันให้กับผู้ด้อยโอกาส แม้ว่าเราจะมีมากเกินพอแล้ว เราก็ไม่กล้าที่จะแบ่ง เราไม่กล้าที่จะแบ่งความรวยให้กับคนอื่นบ้าง ในแคนนาดา เรามีชีวิตที่ครบครัน เรามีอาหาร น้ำ และที่อยู่อาศัยมากมาย เรามีนาฬิกาข้อมือ จักรยาน คอมพิวเตอร์ และทีวี ที่ไม่กี่วันเราก็เบื่อ

สองวันก่อนที่บราซิลที่แหละ เราถึงกับต้องช๊อก เมื่อเห็นเด็กบางคนต้องใช้ชีวิตอยู่ข้างถนน และนี่คือสิ่งที่เด็กคนหนึ่งบอกกับฉัน “หนูหวังว่าหนูจะรวย และถ้าหนูรวยจริงๆ หนูจะให้อาหาร เสื้อผ้า ยา ที่อยู่อาศัย และความรักความห่วงใย กับเด็กข้างถนนทั้งหมดทุกคน” ถ้าขนาดเด็กข้างถนนที่ไม่มีอะไรเลย ยังอยากจะแบ่งปัน แล้วทำไม เราซึ่งมีทุกสิ่งกลับยังคง โลภกันได้ถึงเพียงนี้

ฉันหยุดคิดไม่ได้ว่า นี่คือเด็กในวัยเดียวกับฉัน ที่มีความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงตั้งแต่เกิด ซึ่งฉันก็อาจจะเกิดเป็นเด็กพวกนั้น ที่อาศัยอยู่ที่ฟาเวลลัสริโอ ได้เช่นกัน ฉันอาจจะเกิดเป็นเด็กอดอยากที่โซมาเลีย หรือเป็นเหยื่อสงครามที่ตะวันออกกลางก็ได้ หรืออาจจะเป็นขอทานที่อินเดีย

ฉันเป็นเพียงแค่เด็ก ที่รู้ว่าเงินทุนสงคราม ควรนำมาใช้ตอบคำถามเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม และจัดหาที่อยู่อาศัย โลกมันจะน่าอยู่มากขึ้นแค่ไหน คุณลองนึกดูซิ

ที่ โรงเรียน ตั้งแต่อนุบาล คุณสอนให้เราปฏิบัติอย่างไรต่อโลก คุณสอนให้เราไม่เอาแต่เล่น สอนให้คิด สอนให้เคารพคนอื่น สอนให้เก็บกวาดสิ่งที่ทำ สอนว่าห้ามทำร้ายสิ่งมีชีวิตอื่น ให้รู้จักแบ่งปัน อย่างก อย่าเห็นแก่ตัว แล้วทำไมคุณจึงทำสิ่งที่คุณห้ามไม่ให้เราทำล่ะ?

จงตระหนักว่า ทำไมคุณจึงเข้ามาร่วมประชุมที่นี่ คุณทำไปเพื่อใคร พวกเราคือลูกหลานของคุณ คุณเป็นคนตัดสินใจว่า คุณอยากอยู่บนโลกแบบไหนในอนาคต พ่อแม่ควรจะปลอบใจลูกด้วยการพูดว่า “ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น โลกยังไม่แตกซักหน่อย พ่อกับแม่ทำดีที่สุดแล้ว”

แต่ฉันว่าพวกคุณคงจะพูดอย่างนั้นกับพวกเราไม่ได้แล้ว เด็กอย่างพวกเราเคยสำคัญกับคุณบ้างไหม?

พ่อฉันบอกกับฉันเสมอว่า “ลูกคือสิ่งที่ลูกทำ ไม่ใช่สิ่งที่ลูกพูด” ก็นะ สิ่งที่พวกคุณทำ ทำให้พวกเขาต้องร้องไห้ทุกๆคืน คุณออกไปพูดว่า “คุณรักพวกเรา” แต่ฉันขอท้าคุณเลยนะ ขอร้องเถอะ ช่วยทำอะไรให้สมกับที่พูดหน่อย

ขอบคุณค่ะ

* * * * * * * * * * *

ส่งท้าย : คงไม่มีคำบรรยายเพิ่มเติมนะครับ ผมเพียงอยากให้ทุกคนได้ช่วยๆ กันแชร์ในสิ่งดีๆ อย่างนี้เพื่ออนาคตของลูกหลานของเราเองครับ เราคงรออะไรไม่ได้แล้ว เนื่องจากตอนนี้ผลที่เด็กคนนี้เมื่อ 21 ปีก่อนได้กล่าวไว้มันส่งผลให้เราเห็นจริงๆ จากเหตุการณ์ภัยพิบัติในทั่วทุกมุมโลก ที่มีข่าวให้เห็นอยู่ทุกวัน ฝนตกผิดฤดูกาล น้ำท่วม แผ่นดินถล่ม ลูกเห็บเท่าลูกมะนาวในประเทศไทยของเราเองด้วย... ได้โปรดแบ่งปันกันไปครับ

ที่มา : http://www.facebook.com/photo.php?v=445160435578419

ข้อมูลเพิ่มเติมของเด็กหญิงคนนี้ ที่ปัจจุบันเติบใหญ่เป็นนักอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ที่มีบทบาทน่าสนใจในปัจจุบัน ติดตามต่อได้ที่นี่

http://www.greenworld.or.th/columnist/rotate/1351

http://www.sloth.gr.jp/Severn-Espeech93.htm