ประสบการณ์สมัครฝึกงาน
บริษัท การบินไทย จำกัด (มหาชน)

หลังจาก ยื่นใบสมัครเข้าฝึกงานกับ บริษัท การบินไทย จำกัด (มหาชน) ตอนนี้ก็เข้าช่วงปลายๆ ของการฝึกงานแล้วครับ กำหนดการฝึกงานเริ่มต้นวันที่ 17 มีนาคม 2552 ถึง 15 พฤษภาคม 2552 ก็สองเดือนกว่าๆ แล้วครับ

ขั้นตอนก็ไม่ยากนัก เหมือนจะไม่รู้ตัว เริ่มจากยื่นเอกสารผ่านคณะไปยังบริษัท รอฟังการประกาศผลในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ ซึ่งจะระบุวันนัดสัมภาษณ์ ณ สำนักงานใหญ่ ถนนวิภาวดีรังสิต พอถึงวันสัมภาษณ์ก็ไปตามวันและเวลาที่กำหนด ที่สำคัญควรจะตรงต่อเวลามากๆ

ที่สำคัญกว่านั้น คือ การแต่งกาย สังเกตได้ว่า นิสิตนักศึกษาที่มาจากคณะด้านการท่องเที่ยว จะรู้ระเบียบเรื่อง “การแต่งกายในธุรกิจแอร์ไลน์” เป็นอย่างดี นั่นคือ ผู้หญิง รวบผม ติดเนต รองเท้าคัตชูสีดำ อาจสวมถุงน่อง และสวมสูทตามแบบสถาบัน ส่วนผู้ชายมักจะมีชุดสูทกันอยู่แล้ว ไม่เป็นปัญหา

แต่ในขณะที่นิสิต/นักศึกษาจากจุฬาฯ ธรรมศาสตร์ หรืออื่นๆ ที่มาจากคณะที่ไม่ตรงกับสายงาน ก็มักจะผู้หญิง สวมกระโปรงเอวต่ำ เสื้อตัวยาว ปล่อยผม ทำสี ดัดผม รองเท้าสีสันละลานตา ส่วนผู้ชาย อย่างแรก กางเกงขาเดฟ เสื้อนอกกางเกง รองเท้าผ้าใบ สีผมก็พอๆ กัน ซึ่งเรียกว่า ทำให้หลายคน ไม่สามารถเข้าฝึกงานได้เลย น่าสงสารสุดๆ เพราะว่า เงื่อนไขสำคัญคือ “การที่จะมาสมัครฝึกงาน ต้องแต่งตัวตามแบบสถาบันการศึกษาของตนเอง อย่างเคร่งครัด” ที่สำคัญ คือ ผู้หญิงควรจะรวบผม ติดเนต และ “ไม่ย้อมหรือดัดผม”

พอไปถึง ก็จะถูกเรียกตามลำดับชื่อ ควรเช็คลำดับเลขที่ตัวเองไปด้วย กันลืม แล้วก็เรียกเข้าห้องเพื่อทำการสัมภาษณ์กับกรรมการ จะมีกรรมการสี่ท่าน แต่แยกสัมภาษณ์กับท่านใดท่านหนึ่ง แบบตัวต่อตัวในห้องเล็กๆ ส่วนการจะได้สัมภาษณ์กับใครนั้น ก็สุดแท้แต่ดวงจริงๆ เพราะว่า จะเรียกสุ่มๆ กันไป แต่ละท่านก็จะดุมาก น้อย ถามมาก น้อย ต่างกันไป ส่วนปอเอง ก็พบกับกรรมการชายท่านหนึ่ง ตอนนั่งรอ สังเกตว่า ท่านมักจะถามนานกว่าท่านอื่น พอเข้าไปถึง ก็ยื่นเอกสารข้อมูลของเราที่กรอกไปตอนมาถึง แล้วก็เตรียมตัวรับการสัมภาษณ์ได้เลย

กรรมการ : “ชื่ออะไรครับ”
ปรเมศวร์ : “ปร.. โคต.. บลาๆ”
กรรมการ : “เรียนรัฐศาสตร์ แล้วอยากทำงานอะไรครับ”
ปรเมศวร์ : “จริงๆ อยากเป็นพนักงานต้อนรับครับ”
กรรมการ : “แล้วสอบ TOEIC รึยัง”
ปรเมศวร์ : “สอบแล้วครับ”
กรรมการ : “ได้เท่าไหร่”
ปรเมศวร์ : “905 ครับ”
กรรมการ : “อืมม… เรียนเมืองนอกมารึเปล่าเนี่ย”
ปรเมศวร์ : “เปล่าครับ เรียนที่เมืองไทยมาตลอดครับ”
กรรมการ : “เรียนอินเตอร์มารึเปล่า”
ปรเมศวร์ : “เปล่าครับ เรียนภาคภาษาไทยมาตลอดครับ”
กรรมการ : “ก็ดีแล้ว แต่ว่าต้องไปฟิตหุ่นให้มันบึ๊กกว่านี้หน่อยนะ… แล้วบ้านอยู่ที่ไหนเนี่ย”
ปรเมศวร์ : “พญาไทครับ”
กรรมการ : “งั้นก็มีสองที่ให้เลือก หลานหลวง กับสำนักงานใหญ่”
ปรเมศวร์ : “งั้นสำนักงานใหญ่ก็ได้ครับ”
กรรมการ : “แล้วอยากฝึกแผนกไหนมั้ย”
ปรเมศวร์ : “จริงๆ อยากฝึก Ground Customer Service ครับ”
กรรมการ : “ถ้าอย่างงั้น ที่สำนักงานใหญ่นี่ไม่มี Ground Customer Service หรอกนะ ต้องไปสุวรรณภูมินู้น”
ปรเมศวร์ : “ก็ไปได้ครับ”
กรรมการ : “จะไหวเหรอ ฝึกงานนี่ ไม่มีค่าตอบแทนนะ แถมยังจะมีค่ารถไปอีก ขับรถมารึเปล่า”
ปรเมศวร์ : “เปล่าครับ”
กรรมการ : “แล้วจะไปได้มั้ย”
ปรเมศวร์ : “ได้ครับ ที่บ้านพอจะ Support ได้”
กรรมการ : “อืมม…ถ้างั้น เดี๋ยวจะดูให้นะว่า มีว่างมั้ย”

ประเด็นมันอยู่ตรงนี้
กรรมการ : “แล้วนี่แต่งตัวอะไรมาเนี่ย” (ชี้มือมาที่เรา)
(ก้มหน้าดูตัวเอง)
ปรเมศวร์ : “ครับ?”
กรรมการ : “กางเกงทรงเดฟเนี่ย”
🙄 😡 (ตอนนั้น ยอมรับว่า หมดอนาคตแน่ๆ ใช้ความเงียบเป็นคำตอบ)
กรรมการ : “ที่มหาวิทยาลัยไม่ว่าเหรอ”
ปรเมศวร์ : “ที่คณะไม่ค่อยเข้มเรื่องการแต่งกายหน่ะครับ”
กรรมการ : “ไม่ได้นะ ต้องแต่งกายให้เรียบร้อย บลา บลา…”